Hanka Ordonówna – życie prywatne: od gwiazdy do uchodźczyni
Narodziny legendy polskiej sceny
Maria Anna Pietruszyńska, znana światu jako Hanka Ordonówna, urodziła się 4 sierpnia 1902 roku w Warszawie. Już od najmłodszych lat przejawiała talent artystyczny, który szybko zaprowadził ją na warszawskie sceny. Swoją karierę artystyczną rozpoczęła jako tancerka w prestiżowym Teatrze Wielkim w stolicy, jednak prawdziwy rozgłos przyniosło jej występowanie jako piosenkarka w warszawskich kabaretach. Pseudonim artystyczny „Ordonówna”, który stał się jej znakiem rozpoznawczym, wymyślony został przez aktora Karola Hanusza. Choć jej debiutancki utwór „Szkoda słów” został przyjęty przez krytyków chłodno, artystka nie poddała się. Przez jedenaście lat była związana z legendarnym kabaretem Qui Pro Quo, gdzie szlifowała swój talent i zdobywała serca publiczności. To właśnie tam rodziła się gwiazda polskiej sceny, której głos i charyzma miały wkrótce podbić serca milionów Polaków, a jej piosenki miały stać się nieśmiertelnymi hitami.
Miłość ci wszystko wybaczy… burzliwe romanse i małżeństwo z hrabią
Życie prywatne Hanki Ordonówny było równie barwne i burzliwe, jak jej kariera sceniczna. Choć jej największym przebojem stała się piosenka „Miłość ci wszystko wybaczy”, która z filmu „Szpieg w masce” (1933) niosła przesłanie o przebaczeniu i sile uczuć, jej własne relacje miłosne często były dalekie od sielanki. Wśród licznych związków i flirtów, które towarzyszyły jej w drodze na szczyt, na szczególną uwagę zasługuje jej małżeństwo z hrabią Michałem Tyszkiewiczem. Ślub odbył się 30 kwietnia 1931 roku i był szeroko komentowany w ówczesnej prasie. Związek ten, mimo że uznawany za mezalians – połączenie artystki z ludu z przedstawicielem arystokracji – był dla Hanki niezwykle ważny. Michał Tyszkiewicz, oprócz swojej szlacheckiej krwi, był także utalentowanym autorem wielu piosenek, które wykonywała jego ukochana. Ich relacja, choć początkowo budziła kontrowersje, stanowiła dla Hanki oparcie i inspirację. Jednakże, jak często bywa w życiu artystów, za kulisami sceny kryły się nie tylko chwile szczęścia, ale również skomplikowane relacje i emocjonalne burze, które miały niebagatelny wpływ na jej życie prywatne.
Kłopoty w raju: zdrady i romanse w życiu prywatnym Hanki Ordonówny
Mimo pozornie stabilnego i pełnego miłości małżeństwa z hrabią Michałem Tyszkiewiczem, życie prywatne Hanki Ordonówny było naznaczone licznymi romansami. Jej magnetyzm i uroda przyciągały wielu mężczyzn, a ona sama, zdawała się czerpać z tych relacji zarówno emocje, jak i artystyczną inspirację. Wśród jej kochanków znajdowali się znani i cenieni w świecie sztuki i rozrywki mężczyźni. Na liście tej pojawia się aktor Janusz Sarnecki, z którym po rozstaniu wiązały się tragiczne wydarzenia – próba samobójcza Hanki. Kolejnym znaczącym romansem był związek z konferansjerem Fryderykiem Járosym, którego nazywała pieszczotliwie „Frycem”. Wśród jej adoratorów pojawiał się również aktor Juliusz Osterwa oraz popularny w tamtych czasach aktor Igo Sym. Nie można zapomnieć o kapitanie statku Janie Strzemboszu, który również znalazł się w kręgu jej zainteresowań. Te liczne romanse, choć mogły dostarczać jej chwil radości i namiętności, z pewnością komplikowały jej życie prywatne, tworząc sieć skomplikowanych relacji, które nie zawsze kończyły się szczęśliwie. Niektóre z tych historii miłosnych, pełne wzlotów i upadków, były tematem plotek i spekulacji, dodając legendzie Hanki Ordonówny kolejnych, często dramatycznych wątków.
Tragiczne koleje losu: wojna, aresztowanie i łagier
Ocalona z Pawiaka i sowieckiego łagru – zesłanie do Uzbekistanu
Wybuch II wojny światowej diametralnie zmienił życie Hanki Ordonówny, brutalnie przerywając jej dotychczasową karierę artystyczną i prywatne szczęście. Wraz z innymi osobami związanymi z polskim życiem kulturalnym, została aresztowana przez gestapo i osadzona w ponurym więzieniu na Pawiaku. Los wydawał się przesądzony, jednak dzięki staraniom męża, hrabiego Michała Tyszkiewicza, udało jej się uniknąć najgorszego. Tyszkiewicz uzyskał dla niej litewskie obywatelstwo, co umożliwiło jej wyjazd do Wilna. Okres względnego spokoju nie trwał jednak długo. Po aneksji Litwy przez ZSRR, Hanka Ordonówna ponownie znalazła się w rękach władzy. Tym razem aresztowało ją NKWD, a jej przeznaczeniem stał się łagier w Uzbekistanie. To doświadczenie było traumatycznym przeżyciem, które na zawsze odcisnęło piętno na jej zdrowiu i psychice. Ciemne i zimne cele więzienia na Pawiaku, a następnie mroźne i wyniszczające warunki życia w sowieckim łagrze, stały się symbolem jej walki o przetrwanie w obliczu totalitarnego reżimu.
Gruźlica i walka o życie po zesłaniu
Okres zesłania do Uzbekistanu okazał się dla Hanki Ordonówny niezwykle trudny i naznaczony tragicznymi konsekwencjami zdrowotnymi. W surowych warunkach, w jakich przyszło jej żyć, rozwinęła się u niej groźna choroba – gruźlica. Walka o odzyskanie zdrowia była długa i wyczerpująca. Mimo że udało jej się częściowo wyleczyć, choroba ta pozostawiła trwałe ślady i osłabiła jej organizm, wpływając na jej dalsze życie. Po zwolnieniu z zesłania, nie mogła już powrócić do dawnej świetności na scenie. Jej życie skupiło się teraz na innych celach, a doświadczenia wojenne i łagrowe stały się częścią jej historii, którą później podzieliła się ze światem, choćby poprzez swoją twórczość literacką. Walka z chorobą i jej skutkami była dla niej nieustannym wyzwaniem, ale także źródłem siły do dalszego działania.
Hanka Ordonówna: działalność patriotyczna i pomoc uchodźcom
Tułacze dzieci: ratunek dla osieroconych z ZSRR
Po przejściach wojennych i zesłaniu, Hanka Ordonówna nie zatrzymała się w miejscu. Choć jej zdrowie było osłabione, a kariera artystyczna w kraju wydawała się niemożliwa, jej serce przepełniała chęć niesienia pomocy innym. Po zwolnieniu z zesłania, w polskim ośrodku w Tocku, zorganizowała teatr, który miał nie tylko podtrzymać ducha polskości, ale przede wszystkim stał się punktem wyjścia do jej niezwykłej działalności humanitarnej. Skupiła się na ratowaniu osieroconych polskich dzieci, które straciły rodziców w wyniku represji sowieckich i tułaczki po ZSRR. Jej determinacja i organizacyjne zdolności pozwoliły jej na ewakuację kilkuset dzieci z ZSRR. Ta heroiczna podróż wiodła przez Bombaj w Indiach, aż do Bejrutu w Libanie, gdzie dzieci znalazły bezpieczne schronienie. Tragiczne losy podopiecznych, ich cierpienie i nadzieje, Hanka Ordonówna opisała w przejmującej książce „Tułacze dzieci”, wydanej pod pseudonimem Weronika Hort. Ta praca literacka jest świadectwem jej empatii i zaangażowania w pomoc najmłodszym, którzy stali się ofiarami wojennej zawieruchy.
Ostatnie lata w Bejrucie i powrót na Powązki
Ostatnie lata życia Hanki Ordonówny upłynęły w Bejrucie, gdzie poświęciła się opiece nad uchodźcami i kontynuowała swoją misję ratowania osieroconych dzieci. To właśnie w tym mieście, 1950 roku, przyszło jej odejść z tego świata. Zmarła na tyfus, chorobę, którą zaraziła się od swojego męża, hrabiego Michała Tyszkiewicza, który podobnie jak ona, angażował się w pomoc potrzebującym podczas epidemii. Jej śmierć była wielką stratą dla polskiej emigracji i dla wszystkich, którym niosła pomoc. Jednak jej historia i dziedzictwo nie zakończyły się wraz z jej odejściem. W 1990 roku, prochy Hanki Ordonówny zostały przeniesione do jej ukochanej Warszawy i złożone na cmentarzu Powązki, w alei zasłużonych. Ten symboliczny powrót na ojczystą ziemię jest wyrazem uznania dla jej niezwykłego życia, pełnego pasji artystycznej, poświęcenia i heroicznej walki o drugiego człowieka.
Hanka Ordonówna – życie prywatne: dziedzictwo artystki
Choć życie prywatne Hanki Ordonówny było naznaczone licznymi romansami, małżeństwem z hrabią Michałem Tyszkiewiczem, a także tragicznymi wydarzeniami wojennymi, aresztowaniem, zesłaniem i chorobą, jej dziedzictwo jako artystki i kobiety o niezwykłej sile ducha przetrwało próbę czasu. Jej głos, który niegdyś rozbrzmiewał w warszawskich kabaretach i kinach, wciąż pozostaje żywy w nagraniach jej niezapomnianych piosenek, takich jak „Miłość ci wszystko wybaczy”. Była nie tylko utalentowaną piosenkarką, ale również tancerką i aktorką, która potrafiła poruszyć serca publiczności. Poza sceną, jej życie prywatne pokazało ją jako osobę o wielkim sercu i niezłomnej postawie patriotycznej. Jej zaangażowanie w pomoc uchodźcom, zwłaszcza osieroconym dzieciom, jest świadectwem jej głębokiej empatii i odwagi. Historia Hanki Ordonówny to opowieść o kobiecie, która mimo wielu przeciwności losu, potrafiła realizować swoje pasje artystyczne i jednocześnie wykazać się niezwykłym poświęceniem dla innych. Jej kariera, scena, teatr i film to tylko część jej bogatego życiorysu. Dziedzictwo Hanki Ordonówny to nie tylko jej dorobek artystyczny, ale także inspiracja płynąca z jej życia – życia pełnego miłości, ale także tragedii, które hartowały jej ducha i czyniły ją postacią legendarną w historii polskiej kultury.
Dodaj komentarz