Kim była caryca Katarzyna I: Marta Skowrońska
Pochodzenie: Inflanty czy Kolbuszowa?
Pochodzenie carycy Katarzyny I, urodzonej jako Marta Helena Skowrońska, do dziś stanowi przedmiot historycznych debat. Jedna z teorii wskazuje na jej korzenie wywodzące się z chłopskiej rodziny mieszkającej na terenie Inflant, dzisiejszej Łotwy lub Estonii. Alternatywna hipoteza, zyskująca popularność, sugeruje polskie pochodzenie, łącząc ją ze szlacheckim rodem Skowrońskich z Kolbuszowej. Niezależnie od dokładnego miejsca narodzin i statusu społecznego rodziny, faktem jest, że wczesne osierocenie zmusiło młodą Martę do samodzielnego radzenia sobie w życiu, co wkrótce doprowadziło ją na nieoczekiwane ścieżki.
Droga do dworu cara Piotra Wielkiego
Po stracie rodziców, młoda Marta Skowrońska była zmuszona szukać sposobu na przetrwanie. Jej los potoczył się w sposób, który dla wielu byłby nie do pomyślenia – pracowała jako służąca, a w późniejszym okresie swojego życia, według niektórych relacji, trudniła się prostytucją. Los jednak splótł jej ścieżki z kluczowymi postaciami rosyjskiej historii. To dzięki Aleksandrowi Mienszykowowi, bliskiemu współpracownikowi cara Piotra I, Marta miała okazję poznać władcę. To właśnie to spotkanie, nacechowane początkowo fascynacją, a później głębszym uczuciem, stało się punktem zwrotnym w jej życiu, otwierając przed nią drzwi do świata, o którym wcześniej mogła tylko marzyć.
Romans i małżeństwo z Piotrem I
Spotkanie z carem Piotrem Wielkim przerodziło się w burzliwy romans, który szybko zyskał aprobatę władcy. Marta przyjęła prawosławie, przyjmując imię Katarzyna Aleksiejewna, i stała się nie tylko towarzyszką życia cara, ale także osobą, z którą dzielił się swoimi myślami i planami. Jej wpływ na Piotra był na tyle znaczący, że często konsultował z nią swoje decyzje. Oficjalnie para zawarła związek małżeński w lutym 1712 roku, co umocniło jej pozycję u boku cara. Z czasem, w maju 1724 roku, Katarzyna została koronowana na cesarzową, co było ukoronowaniem jej niezwykłej drogi od skromnej służki do żony najpotężniejszego władcy Imperium Rosyjskiego.
Panowanie Katarzyny I: alkohol i intrygi
Koronacja i tajne romanse na dworze
Koronacja Katarzyny I na cesarzową w maju 1724 roku była momentem historycznym, czyniącym ją pierwszą kobietą, która samodzielnie zasiadła na rosyjskim tronie. Jednakże, mimo oficjalnego splendoru, jej życie dworskie nie było wolne od dramatów i intryg. Według dostępnych źródeł, w tym okresie caryca nawiązała romans z Wilhelmem Monsem, co doprowadziło do jego tragicznej śmierci w tym samym roku. Ta afera rzuca cień na jej panowanie, pokazując, że nawet na najwyższych szczeblach władzy, osobiste emocje i namiętności odgrywały znaczącą rolę.
Rządy Aleksandra Mienszykowa
Po śmierci Piotra Wielkiego w 1725 roku, Katarzyna I przejęła tron, stając się cesarzową Rosji. Jednakże, jej faktyczne rządy były w dużej mierze sprawowane przez wszechwładnego Aleksandra Mienszykowa, który był jej bliskim przyjacielem i doradcą. Pod jego wpływem Katarzyna kontynuowała niektóre z reform zapoczątkowanych przez Piotra, takie jak rozbudowa Petersburga czy wspieranie wypraw naukowych, jak słynna ekspedycja Beringa. Mimo to, jej własne zaangażowanie w sprawy państwowe było ograniczone, a jej panowanie charakteryzowało się zamiłowaniem do życia dworskiego, licznych przyjęć i nadużywania alkoholu.
Ostatnie lata i śmierć carycy
Ostatnie lata panowania Katarzyny I naznaczone były pogarszającym się stanem zdrowia, prawdopodobnie spowodowanym nadmiernym spożyciem alkoholu. Jej zamiłowanie do wystawnego życia, przyjęć i trunków dawało o sobie znać, wyniszczając jej organizm. Caryca zmarła 17 maja 1727 roku, pozostawiając po sobie tron i pewien testament. W nim wskazała jako swojego następcę Piotra II Aleksiejewicza, wnuka Piotra I, co miało zapewnić ciągłość dynastii Romanowów. Jej krótki, ale burzliwy okres panowania był świadectwem niezwykłej transformacji, od prostych początków do najwyższego urzędu w Imperium Rosyjskim.
Dziedzictwo carycy Katarzyny I
Katarzyna I a następcy tronu
Dziedzictwo carycy Katarzyny I jest złożone i wielowymiarowe. Po jej śmierci w 1727 roku, tron objął Piotr II Aleksiejewicz, zgodnie z jej testamentem. Jednak jego panowanie było krótkie i naznaczone intrygami dworskimi. Warto zaznaczyć, że Katarzyna I, mimo krótkiego okresu samodzielnych rządów, otworzyła drogę dla przyszłych kobiet na rosyjskim tronie. Jej następczynią, sto lat później, została jej imienniczka, Katarzyna II Wielka, która na stałe zapisała się w historii Imperium Rosyjskiego jako jedna z najwybitniejszych władczyń. Choć Katarzyna I sama nie była wybitną strategią polityczną, jej obecność na tronie stanowiła ważny precedens.
Caryca Katarzyna I w kulturze
Postać carycy Katarzyny I, z jej niezwykłą biografią od służki do imperatorowej, od zawsze budziła zainteresowanie historyków i twórców kultury. Jej życie, pełne dramatycznych zwrotów akcji, romansów i walki o władzę, stało się inspiracją dla wielu dzieł. Warto wspomnieć o powieści Ellen Alpsten zatytułowanej „Caryca”, która przybliża czytelnikom losy tej fascynującej kobiety. Choć nie zawsze przedstawiana w najlepszym świetle, często jako postać ulegająca wpływom, jej historia jest nieodłącznym elementem opowieści o Imperium Rosyjskim i jego władcach, ukazując złożoność ludzkich losów i potęgę przypadku w kształtowaniu historii. Caryca Katarzyna I, mimo swoich wad, pozostaje ważną postacią w dziejach Rosji.
Dodaj komentarz